Vandaag lopen we één van de fameuze wandelroutes van Marianne. Daarvoor moeten we eerst een stuk met de bus. Eerst maar eens uitzoeken hoe die rijden op het eiland. We zijn er inmiddels achter dat de bus vertrekt, nadat er een veerboot is aangekomen. Maar of ze vaste routes rijden is nog onduidelijk. Bij het toeristenburo kregen we iets van een Timetable, maar die klopte niet met het matrixbord buiten waarop de vertrektijden stonden. Dus even binnen vragen bij het ticketverkooppunt van de veerboten. Volgens de mevrouw zal de eerste veerboot om 12:00 uur pas binnen komen. Dat was het derde verschillende tijdstip, lekker duidelijk. Toen we net weer op de Just waren, hoorden we de luide scheepshoorn van de veerboot. We keken op de kade en ja hoor, daar stond een busje. Dat busje vertrok 10:20 uur uit de haven en bracht ons op verzoek naar Locmaria. Dit is een slaapstadje met een kerkje en een plaatselijke markt, nu één tafel, met een paar potjes honing voor €6,-. Ze had het niet druk. Locmaria ligt aan een baai met wat moorings. Wij gingen richting baai om daar de wandeling te starten. We hadden het getroffen, want het is laag water en bij eb kunnen we over de zilveren rotsen van Pointe des Chats huppel de hup lopen. Bij Marianne sloeg de zilverkoorts toe, want bij iedere stap werd er gezocht naar stenen met zilveren schittering erin. De mooiste werden bewaard. Er hingen overal waarschuwingsbordjes op de stenen niet te rapen of los te hakken, maar wij kunnen slecht Frans lezen. De wandeling ging verder en ondertussen zagen we vele mooie ankerplekjes voor als het rustig weer is. Eindelijk hadden we een rustmomentje, een “Rood strand” Plage les sables rouges. En inderdaad, het zand is daar rood gekleurd. Het wandelpad bracht ons verder en na een flinke klauterpartij en de bij behorende afdaling bij een volgend heel groot, mooi strand. Hier hebben we een uurtje liggen bakken. Via een steil pad omhoog kwamen we weer op onze wandelpad voor onze laatste meters naar de Just. De voetjes gingen lekker omhoog. We raakten aan de praat met onze buren, Nederlanders die hier al 4 jaar rondzeilen. Ook met Passeport Escales en hun ligplaats in Arzal hebben. Vlak bij onze winterhaven. We kregen wat tips van mooie havens, die we nog kunnen bezoeken. Marianne ging kokkerellen en bij gebrek aan een lekkere ijssalon ben ik naar de Intermarché gelopen voor een beker ijs. Deze smaakte heerlijk na de lekkere nasischotel van Marianne. Morgen naar het vaste land om daar te beslissen of we hier nog terug komen of een eilandje verder gaan.


Weer: zonnig 28 graden
Windkracht: 2